Ο R. Schumann και ο J. Brahms συγκαταλέγονται στις πλέον εμβληματικές φιγούρες της εποχής του γερμανικού μουσικού ρομαντισμού. Η επιλογή έργων του Schumann από τη δημιουργική φάση που συνθέτει ακόμα αποκλειστικά έργα για πιάνο (1838) περιλαμβάνει τις Παιδικές σκηνές, αντιπροσωπευτικό και ευφυές έργο χρήσης μικρής συνθετικής φόρμας, γεμάτο από εικόνες φαντασίας, ποιητικής αλήθειας και αθωότητας, καθώς και τη Σονάτα Αρ.2, έργο με ελκυστική ρομαντική ορμή, σχετική συντομία και προσέγγιση κλασικής αρχιτεκτονικής. 

Ο Brahms, αξεπέραστος μάστορας αντίστιξης και θεματικής δουλειάς, ήδη με το πρώιμο Scherzo Έργο 4 (1851) έδωσε δείγμα αναμφισβήτητης προσωπικής γραφής. Εν μέσω ευρύτατης αναγνώρισης συνέθεσε το 1892 τις 7 Φαντασίες Έργο 116, καταθέτοντας μηνύματα μοναξιάς με πιανιστικούς λυρισμούς ακραίας εξωστρέφειας. 

Α' Μέρος
R. Schumann: Novellette σε φα μείζονα, έργο 21, αρ. 1
Παιδικές σκηνές, έργο 15
Σονάτα αρ. 2 σε σολ ελάσσονα, έργο 22

Β' Μέρος
J. Brahms: Scherzo σε μι ύφεση ελάσσονα, έργο 4
7 Φαντασίες, έργο 116 

Ούβε Μάτσκε, πιάνο