Από το κουκλοθέατρο της Χριστίνας Μπήτιου.

Ο Ζαβόγιαννος, επιπόλαιος και ανεύθυνος, ζει την ξεγνοιασιά της εφηβικής του ηλικίας με φάρσες και πειράγματα. Η κοινωνία τον περιφρονεί κι αυτός της ανταποδίδει τη συσσωρευμένη του οργή. Τέλος του ανατίθεται μια υπεύθυνη εργασία: να φυλάει μαζί με τα δικά του πρόβατα και τα υπόλοιπα κοπάδια του χωριού. Όμως, οι κακές συνήθειες δεν κόβονται με μια ευχή ή μια καλοπροαίρετη χειρονομία. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε μια κάποια κριτική σκέψη. Στην αμετανόητη συμπεριφορά αυτό που συνετίζει είναι δυστυχώς το πάθημα, όχι ως εκδικητικό επακόλουθο αλλά ως νομοτελειακή κάθαρση που στους αισώπειους μύθους χρησιμοποιείται κατά κόρον.