Από το Κουκλοθέατρο Χριστίνας Μπήτιου.

"Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας" που παρουσιάζετε στο θεατράκι εντός του κτιρίου της ΧΑΝΘ προβάλλει τη θεατρική σύγκρουση ανάμεσα στην ευδαιμονία και το λιτό τρόπο ζωής. Ανάμεσα τους δευτερεύουσες παρουσίες όπως η ακρίδα, η βασίλισσα των μερμηγκιών, η κουκουβάγια κ.α., προσδίδουν στο δράμα χροιά και σκηνική ισορροπία. Το τέλος του έργου, διαφοροποιημένο κάπως από τον αρχικό μύθο, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στα παραμύθια παρά στη σκληρότητα της πραγματικότητας.

Κάποτε ήταν ένας τζίτζικας κι ένας μέρμηγκας που ζούσαν αρμονικά, ο πρώτος στην κορυφή ενός μεγάλου δέντρου κι ο δεύτερος στη ρίζα του. Συχνά - πυκνά οι δύο γείτονες συζητούσαν για το μέλλον αλλά η κάθε κουβέντα κατέληγε σε διαμάχη, διότι οι απόψεις τους ήταν πέρα για πέρα αντίθετες. Κατά βάθος ο μέρμηγκας ζήλευε τον τζίτζικα και ταυτόχρονα τον θαύμαζε. Θαύμαζε το γεγονός ότι ο Τζίτζικας "έβλεπε", ό,τι εκείνος αδυνατούσε ακόμα και να φανταστεί. Με λίγα λόγια ο Τζίτζικας ζούσε το τώρα, ενώ ο Μέρμηγκας, δούλευε από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου, χωρίς αναπαμό, για να ζήσει το αύριο.