Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου και το Athens Palestine Film Festival μας προσκαλούν σε έναν μήνα παλαιστινιακού κινηματογράφου στο Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας.

Ο Απρίλιος είναι αφιερωμένος στην Παλαιστίνη και τους καλλιτέχνες της, ως ένδειξη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Οι Έλληνες καλλιτέχνες ζητούν τον τερματισμό της γενοκτονίας, των δολοφονιών των αμάχων και της συνεχιζόμενης ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουν οι άνθρωποι στη Γάζα.

Από τους αγώνες της καθημερινής ζωής μέχρι τις ιστορίες αντοχής και ελπίδας, το πρόγραμμα υπόσχεται ένα ποικίλο φάσμα προοπτικών, ρίχνοντας φως σε διάφορες πτυχές της παλαιστινιακής ζωής και πολιτισμού: Μέσα από τέσσερις ταινίες, θα παρακολουθήσουμε τις δυσκολίες και τις αδικίες που εξακολουθεί να βιώνει ο παλαιστινιακός λαός κι εμείς από τη μεριά μας ζητάμε να έρθει ένα τέλος στα εγκλήματα πολέμου και να σπάσει η σιωπή που επικρατεί.

Οι προβολές της συνεργασίας θα πραγματοποιηθούν τις Δευτέρες 8, 15, 22 και 29 Απριλίου, στο Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας (Κουτσομητοπούλου 6), με την ώρα προσέλευσης να ορίζεται στις 8:30 μ.μ. Καθ’ όλη τη διάρκεια του μήνα, στο χώρο θα βρίσκεται κουτί οικονομικής ενίσχυσης, με τα έσοδα να διατίθενται στην οικονομική ενίσχυση Παλαιστίνιων καλλιτεχνών.

Αναλυτικό πρόγραμμα:

• Δευτέρα 8 Απριλίου - Ghost Hunting, του Raed Andoni, (94’), 2017
Προκειμένου να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα που τον κυνηγούν, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Raed Andoni συγκεντρώνει μια εκλεκτή ομάδα πρώην κρατουμένων για να αναδημιουργήσει το Al-Moskobiya, το κύριο κέντρο ανακρίσεων του Ισραήλ, όπου βρισκόταν και ο ίδιος όταν φυλακίστηκε σε ηλικία 18 ετών. Μέρα με τη μέρα, αυτοί οι οικοδόμοι, ένας σιδεράς, ένας αρχιτέκτονας, ένας βοηθός σκηνοθέτη μοιράζονται τις αναμνήσεις τους για το πώς επιβίωσαν με θάρρος και χιούμορ. Καθώς τα τείχη των κελιών υψώνονται, τα συναισθήματα χαλαρώνουν.

• Δευτέρα 15 Απριλίου – Little Palestine, του Abdallah Al-Khatib, (89’), 2021
Η συνοικία Γιαρμούκ (Δαμασκός, Συρία) φιλοξένησε το μεγαλύτερο στρατόπεδο Παλαιστινίων προσφύγων στον κόσμο από το 1957 έως και το 2018.
Όταν ξέσπασε η Συριακή Επανάσταση, το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ είδε το Γιαρμούκ ως καταφύγιο των ανταρτών και της αντίστασης κι άρχισε να το πολιορκεί από το 2013 και μετά. Σταδιακά, το Γιαρμούκ αποκόπηκε από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς υπήρχε στέρηση τροφίμων, φαρμάκων και ηλεκτρισμού.
Ο Abdallah Al-Khatib γεννήθηκε στο Γιαρμούκ κι έζησε εκεί μέχρι την απέλασή του από το Ισλαμικό Κράτος το 2015. Μεταξύ του 2011 και 2015 μαζί με τους φίλους του κατέγραψαν την καθημερινή ζωή των πολιορκημένων κατοίκων, οι οποίοι αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τους βομβαρδισμούς, τον εκτοπισμό και την πείνα με συγκεντρώσεις, μελέτη, μουσική, αγάπη και χαρά.
Εκατοντάδες ζωές μεταμορφώθηκαν ανεπανόρθωτα από τον πόλεμο και την πολιορκία – από τη μητέρα του Abdallah, η οποία από νοσοκόμα που φρόντιζε τους ηλικιωμένους στον καταυλισμό, έγινε από τους πιο σκληρούς ακτιβιστές των οποίων το πάθος για την Παλαιστίνη υπονομεύτηκε σταδιακά από την πείνα…

• Δευτέρα 22 Απριλίου – One more jump, του Emanuele Gerosa, (83’), 2019
Ο Τζεχάντ και ο Αμπντάλα, ιδρυτές της Ομάδας Παρκούρ της Γάζας, μεγάλωσαν μαζί στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά οι επιλογές τους τους χώριζαν για χρόνια. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ πρέπει να μάθουν αν μπορεί κάποιος που έχει γεννηθεί στη φυλακή, σαν τους ίδιους, να ελευθερωθεί.

• Δευτέρα 29 Απριλίου - The Wanted 18, των Amer Shomali και Paul Cowan, (75’), 2014
Έτος 1987 και ο ισραηλινός στρατός καταδιώκει δεκαοκτώ αγελάδες γαλακτοπαραγωγής στην πόλη του Μπέιτ Σαχούρ στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη. Οι αγελάδες θεωρούνται απειλή για την εθνική ασφάλεια του Ισραήλ, αφού μια ομάδα Παλαιστινίων άρχισε να παράγει γάλα για τους κατοίκους της πόλης. Αυτοί οι νέοι γαλακτοπαραγωγοί πρέπει να μάθουν τις πιο βασικές δεξιότητες – ακόμα και πώς αρμέγουν τις αγελάδες! Αλλά είναι αποφασισμένοι να αποτελέσουν πρότυπο αυτοδυναμίας και να παρέχουν στην κοινότητά τους εναλλακτικές λύσεις για την αντικατάσταση των ισραηλινών αγαθών.
Οι φυγάδες αγελάδες του Μπέιτ Σαχούρ έγιναν θρυλικές και το "γάλα ιντιφάντα" που συχνά διανέμεται τη νύχτα, αποτελεί μέρος της καθημερινής διατροφής των κατοίκων.
Χιουμοριστικό αλλά και προκαλώντας προβληματισμούς, το ντοκιμαντέρ δείχνει τη δύναμη της μαζικής κινητοποίησης και της μη βίαιης αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα – μια εποχή που απεικονίζεται πολύ συχνά απλοϊκά με νέους Παλαιστίνιους που αντιμετωπίζουν ένοπλους στρατιώτες. Αυτή είναι μια συγκλονιστική ταινία για την οικοδόμηση του έθνους, από τον λαό και όχι από τους πολιτικούς.