Μια ιστορία της Δυτικής Ζωγραφικής από τον Γκρέκο ως τον Βαν Γκογκ.

Πώς μπορεί, άραγε, να ζωγραφιστεί το αίμα, ο τρόμος, ο θάνατος, τα τρέμουλα της αγάπης, η φοβερή Ιστορία που επελαύνει, το μεγάλο Νόημα και το μεγάλο Μηδέν, το άνθισμα των ανθρώπων και ο όλεθρος των ανθρώπων; Πώς και από πού γεννήθηκαν οι εικόνες που κουβάλησαν, αποκάλυψαν (ή και διαφύλαξαν κρύβοντας) για 300 χρόνια τα όνειρα και τους εφιάλτες της Δύσης; Μέσα από τις παράφορες εικόνες ανεπανάληπτων δημιουργών ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης επιχειρεί μια διαδρομή στην ανθρώπινη κατάσταση και στη διαδρομή της μέσα στους αιώνες – αλλά και μια συνολική πολιτισμική ιστορία της Δύσης. 

Ο Γκρέκο, ο Καραβάτζιο, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια, ο Μονέ, ο Γκογκέν και ο Βαν Γκογκ θα σταθούν οδόσημα μιας πορείας όπου ο φόβος του Θεού, ο σπαραγμός του ανθρώπου, οι σπασμοί των ερώτων, η έκρηξη της ηδονής θα ανταμωθούν με την παγκόσμια κυριαρχία του εμπορίου, την εγκατάσταση της αστικής κυριαρχίας, τον Διαφωτισμό και τις μεγάλες επαναστάσεις. Και σε κάθε γωνία του δρόμου στέκουμε οι γυμνοί άνθρωποι που παλεύουμε να δούμε και να ανταμωθούμε με την προσδοκώμενη ζωή μας, με τα παράφορα σώματα και τα παράφορα δάκρυά μας, με τις φλογισμένες ανατολές και τα ένδοξα δειλινά μας, με τα παλλόμενα σταροχώραφα και τις έναστρες νύχτες του μέλλοντος μας.

1. Οι νύχτες από εδώ και πέρα.
α. Εισαγωγή: Το ανακτημένο σώμα μετά την Αναγέννηση
β. Γκρέκο: οι άνθρωποι στις φλόγες του Θεού.

2. Οι εικόνες ως ατομική τραγωδία.
Καραβάτζιο: το παράφορο αίμα.

3. Οι εικόνες ως ατομικό διακύβευμα.
Ρέμπραντ βαν Ριν: η νύχτα των δολοφόνων αστών.

4. Η ωμότητα ή ο τέλος του κλασικισμού.
Φρανθίσκο Γκόγια: για να πεθάνουμε τον θάνατό μας.

5. Ο κόσμος ως βλέμμα και η προφητεία του New Age.
α. Κλοντ Μονέ: τα κερδισμένα δειλινά.
β. Πολ Γκογκέν: οι Ερινύες θα γίνουνε γυμνόστηθες κόρες.

6. Το βλέμμα ως σώμα – το χρώμα ως μήνυμα
Βίνσεντ βαν Γκογκ: ο σπορέας του πυρετού.