Το εμβληματικό, σχεδόν προφητικό, κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη "Πεθαίνω σα χώρα" γραμμένο το 1978 είναι:

"Είναι το ουρλιαχτό της ψυχής, όταν άλλο δεν αντέχει τα πορίσματα του μυαλού…κείμενο αλληγορικό, σκοτεινό, αποτελεί μια δυστοπική παραβολή που εστιάζει στην απόγνωση, την τρέλα και τον πόνο...Μια χώρα χάνει έναν πόλεμο και δέχεται ξένη εισβολή... Η χώρα, σαπισμένη από τα "μέσα", γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και σε σύντομο διάστημα αργοπεθαίνει. Άνθρωποι κάθε είδους τρελαίνονται, άλλοι αλλαξοπιστούν για να επιβιώσουν, κάποιοι αυτοκτονούν, άλλοι δραπετεύουν στο εξωτερικό, το σύμπαν παραδίδεται σε έναν άκρατο μηδενισμό.

Το κείμενο μοιάζει φοβερά επίκαιρο...με αφορμή την πρόσφατη εφιαλτική πραγματικότητα στην Ελλάδα... πολύ δύσκολα πράγματι, μπορεί να αποφύγει κάποιος την αντιπαραβολή με τη σημερινή κατάσταση της διογκούμενης ανέχειας, της κατάρρευσης αξιών και ιδεολογιών και της καλπάζουσας εσωτερικής ερημίας. Σε ορισμένα σημεία οι ομοιότητες και οι αναλογίες με το σήμερα είναι φοβερές".

Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου
Διασκευή: Τάσος Μπλάτζιος
Μουσική-Ήχοι: Τάκης Μανιάτης
Καλλιτεχνική Επιμέλεια - Προβολές: Τάνια Κίτσου
Φωτισμοί: Ιων Ξυπολιάς

Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος

Στο πλαίσιο του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.