Πρόκειται για το ποίημα από την συλλογή Τέταρτη Διάσταση, το οποίο κατά την ματιά του σκηνοθέτη διακρίνει την εσωτερική μας πάλη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την θετικότητα και την απαισιοδοξία. Το σκηνικό πρόσωπο Περσεφόνη που παριστάνεται από τις δύο ηθοποιούς, κάνει μία πορεία από το σκοτάδι (σκοτεινή, καταθλιπτική διάθεση {Σοφία Σαββίδου}) στο φως (αποδοχή του κόσμου, αισιόδοξη στάση {Αμαλία Κλημοπούλου}). Κρατώντας ζωντανή την ανάμνηση και τη μνήμη μέσα στην θετικότητα, η Περσεφόνη παλεύει με τον εαυτό της σε ένα παρόν που, ενώ αρχικά δεν το αντέχει, τολμάει στο τέλος να αναμετρηθεί μαζί του, ανοίγοντας τις κουρτίνες, τις οποίες τόσο πολύ ήθελε κλειστές. Σαν θείος, Πλούτωνας, άνδρας εμφανίζεται ο σκηνοθέτης Χρήστος Πουσίνης τονίζοντας τις εσωτερικές διακυμάνσεις και τις ερωτικές διαδρομές και ανάγκες του σκηνικού προσώπου Περσεφόνη. Λιτά σκηνογραφικά αντικείμενα όπως οι βαλίτσες και τα βιβλία ο καθρέφτης και τα υφάσματα και οι σκιές με το παιχνίδι τους πίσω από την οθόνη στοχεύουν στην απεικόνιση του εσωτερικού κόσμου των προσώπων.

Σκηνοθέτης: Χρήστος Πουσίνης

Ηθοποιοί:
Αμαλία Κλημοπούλου, Σοφία Σαββίδου, Χρήστος Πουσίνης.

Διάρκεια: 70 λεπτά