Γιατί άλλη μια φορά ο "Γκοντό";
[...] Ο "Γκοντό", μπορεί να έχει ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους, ίσως και με όλους τους τρόπους, σε όλο τον κόσμο, αλλά ένα μεγαλειώδες έργο, πάντα σου δίνει τη δυνατότητα να βρεις και νέα μονοπάτια, ακόμα και αν "ξαναανακαλύπτεις την Αμερική".
Και η δική μας προσέγγιση είναι τόσο καινούργια, όσο καινούργια είναι και η πραγματικότητα της κάθε μέρας που ζητάει λύσεις. Όλοι, ηθοποιοί και συντελεστές, βρίσκαμε "λόγο ύπαρξης" ξεκλειδώνοντας λέξη - λέξη την "ανυπαρξία" των ηρώων του Μπέκετ. Ο Γκοντό, που πολλούς έχει απασχολήσει για την ταυτότητά του, έχει μικρή σημασία για μας. Το έργο θα μπορούσε να λέγεται απλώς "Περιμένοντας...". Οι ήρωες, θα μπορούσαν να είναι τέσσερις άνθρωποι, όπως θα μπορούσαν να είναι και τέσσερις πλευρές του ίδιου ανθρώπου. Ο Εστραγκόν φέρει το "γήινο" στοιχείο, την παρόρμηση, το συναίσθημα, την κίνηση του σώματος και ο Βλαντιμίρ το "θεϊκό", το πνευματικό, τη λογική, την εσωτερική περιπλάνηση. Το δίδυμο Πότζο - Λάκυ μεταφέρει την αδιαίρετη συνύπαρξη αφέντη - δούλου, εκμεταλλευτή - εκμεταλλευόμενου, μέσα από την κάθε μορφής βία, που είναι το προαπαιτούμενο για την επικράτηση της "δύναμης". Ίσως μπορούμε να βρούμε και παράλληλες πορείες των ηρώων. Να βρούμε σημεία ταύτισης του "πνευματικού" Βλαντιμίρ με τον "υποδουλωμένο" Λάκυ, καθώς και του "συναισθηματικού - παρορμητικού" Εστραγκόν με τον "αφέντη" Πότζο. Τότε διαπιστώνουμε ότι σε μια άλλη ζωή (προηγούμενη ή επόμενη δεν έχει σημασία), το πνεύμα, υποταγμένο στις ανάγκες της ύλης για επιβίωση, στειρώνεται και εκφράζεται με λέξεις ασύνδετες και κινήσεις χωρίς νόημα.
Στη δεύτερη πράξη, σε πιο προχωρημένο στάδιο, όταν η εξουσία εμφανίζεται τυφλή, έχει αφαιρεθεί και η τελευταία μορφή έκφρασης της ανθρώπινης σκέψης. Και όλα αυτά συμβαίνουν στον "μη χρόνο", με "περιπλανώμενη" μνήμη, μέσα σε ένα απαξιωμένο τοπίο, στο οποίο οι επισκέπτες του είναι ορατοί από τους παρόντες, μόνο όταν μπαίνουν στη σκηνή. Η αρχή και το τέλος, η νύχτα και η μέρα, η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται σε μια συνεχή σκυταλοδρομία, που κανείς δε γνωρίζει ποιος την ξεκίνησε. Το μόνο που εισβάλλει σ’ αυτό τον κόσμο, είναι η ελπίδα που φέρνει το παιδί, μια ελπίδα επώδυνη όσο μένει ανεκπλήρωτη. Τα κομμάτια που συνθέτουν την παράσταση είναι μυριάδες, πολύ περισσότερα από τις λέξεις του έργου, αφήνοντας τον θεατή ελεύθερο να "λάβει" αυτό που τον αγγίζει περισσότερο. [...]
Βασίλης Ασλανίδης

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βασίλης Ασλανίδης
Μουσική: Α. Θω.
Σκηνικά, κοστούμια: Γκέντση Ρούτσης
Φωτισμοί: Γιώργος Σηφάκης
Οργάνωση παραγωγής: Θέατρο της Ημέρας

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Γεράσιμος Αρτελάρης (Πότζο)
Φώτης Καλιώρας (παιδί)
Νίκος Κουτζάς (Λάκυ)
Πάρις Παπαβασιλείου (Εστραγκόν)
Σταύρος Τριχιάς (Βλαδίμηρος)

Ανακοίνωση:
Θα πραγματοποιηθούν επιπλέον παραστάσεις τα Σάββατα 8, 15 και 22 Φεβρουαρίου, στις 21:00.