Στην τριακοστή ατομική έκθεση της Ειρήνης Γκόνου, παρουσιάζεται η νέα της δουλειά που χρησιμοποιεί τη γραφή ως εικόνα, σύμβολο και φυλαχτό, συνεπής ως προς τα σημεία αναφοράς των πρόσφατων εικαστικών της αναζητήσεων.

Η θεματική της ενότητας αυτής ενισχύεται από την έννοια του "ευάλωτου". Το "ευάλωτο" ως "αδυναμία", ως κάτι που μπορεί να καταστραφεί εύκολα ή να πάψει να υπάρχει, μια εύθραυστη κατάσταση, αίσθηση, συναίσθημα, ισορροπία, γίνεται γόνιμο έδαφος για την Τέχνη, η οποία τροφοδοτείται από διάφορες "α-δυναμίες".

Η έννοια του "ευάλωτου" είναι ο κατ’ εξοχήν λόγος επινόησης του φυλαχτού. Τα αποτροπαϊκά και τα ταλισμάν, οι προστατευτικές λέξεις και τα ξόρκια, είναι μερικές από τις άπειρες και διαχρονικές μεθόδους αποτροπής του "κακού", αποτροπής του φόβου ότι κάτι απειλεί να μας βλάψει ή να μας πληγώσει. Και μπροστά σ’ αυτή την "αδυναμία" αναζητείται η προστασία στον χώρο του υπερφυσικού.

Η ίδια η γραφή σαν φυλαχτό είναι μια έννοια που συναντάμε στον ισλαμικό πολιτισμικό χώρο, την Υποσαχάρια Αφρική, αλλά και σε πολιτισμούς άλλων περιοχών. Αυτή είναι που προσδίδει στα αντικείμενα τις αποτροπαϊκές, προστατευτικές και θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Στα έργα της έκθεσης της Ειρήνης Γκόνου "apotropaic cloths", "ειλητάρια" και "φυλαχτά" με τα "γραμμένα καλάμια", η ποίηση αντικαθιστά τις μαγικές λέξεις, τα ξόρκια και τους χαρακτήρες. Με τον τρόπο αυτό η Τέχνη υποκλέπτει τις θεραπευτικές ιδιότητες της γραφής.