Η ιστορικός τέχνης Ίρις Κρητικού σημειώνει πως, ο Σάββας Γεωργιάδης “μας προτείνει έναν πραγματικό αρχετυπικό χώρο έμπλεο προσωπικών κωδίκων και γρίφων, επικαλούμενος το υποσυνείδητο και επινοώντας τα «πώς», εκμαιεύοντας τις ιστορίες που τα μοντέλα του διστάζουν να αφηγηθούν, αμφισβητώντας εκείνο που φαίνεται και ζωγραφίζοντας με ακραία συνέπεια εκείνο που είναι, εκείνα που αντιλαμβάνεται και όχι εκείνα που βλέπει”.

Μιλώντας ο ίδιος ο Γεωργιάδης για τα πρόσφατα έργα του, εμψυχώνοντας με τον διαυγή λόγο του εκείνο που εμμονικά σχεδόν καταδιώκει στην παρούσα ζωγραφική του, περιγράφει με ακριβή ενδελέχεια την αγωνία του έργου που σε βαθμό συντριπτικό συναντά την αγωνία του μοντέλου, αποτυπώνοντας το «τώρα» της πόζας και αφουγκραζόμενος το πριν και το μετά του αναπαριστώμενου: τον θολό του οικιακό χάρτη πίσω από την κλειστή πόρτα της όψης του. Την αόρατη μεμβράνη αμφιβολίας που κουβαλά μαζί του, για κάθε ειλημμένη απόφαση που ίσως αποδειχθεί λανθασμένη. Τον υγρό φόβο της κάθε ημέρας που στο δαιδαλώδες της πέρασμα εξακολουθεί να μεταλλάσσεται σε σφοδρή επιθυμία.