Ένας συγκλονιστικός μονόλογος για τον αγνοούμενο (και τον αγνοούντα).

"Η ελπίδα είναι η φύτρα της ζωής", μονολογεί η μάνα του αγνοούμενου 40 χρόνια μετά. Καμένη στο φως του φονιά Ιουλίου, σαν άλλη μυροφόρος κάτω από ένα αδειανό σταυρό στη μέση ακριβώς του κόσμου, μπροστά στις απαγορευμένες γραμμές των συνθηκολογημένων, μπροστά στα σύνορα της λήθης και τη συνήθεια της απώλειας, δεν έχει τίποτε πια να περιμένει στον καμένο κάμπο, δεν έχει τίποτε πια να ζητήσει από τις συναινέσεις και τις καταφάσεις των πραγματιστών, των ρεαλιστών, των χειροκροτητών. Ένας μονόλογος για τον αγνοούμενο Ελπήνορα, αλλά και για την ίδια την ιστορία, πικρό καρπό της σοδειάς του πολέμου. Μια τελευταία ακραία διαμαρτυρία στον κόσμο, ένας συγκλονιστικός (μη) αποχαιρετισμός με ένα νανούρισμα και ένα μοιρολόι, στα "τείχη" της Αμμοχώστου και της Τροίας, σ' όλες τις πόλεις του κόσμου στους νέους πρόσφυγες καιρούς.

Σημειώνεται ότι το έργο "Ο Γυιός μου ο Ελπήνορας" γράφτηκε πρόσφατα από τον Δημήτρη Λέντζο, ειδικά για τα σαράντα χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο και ανέβηκε στο θέατρο Αργώ, παρουσία αντιπροσώπων των Συλλόγων των Αγνοουμένων που ήρθαν από την Κύπρο τον περασμένο Ιούνιο (30/6).

Ερμηνεύει η Αιμιλία Υψηλάντη.

Διάρκεια: 55 λεπτά