Η λέξη κόσμημα προέρχεται από τη λέξη «κόσμος» που στα Αρχαία Ελληνικά σημαίνει ρυθμός, τάξη, οργανωμένη δομή, στολίδι. Στα Ομηρικά έπη, οτιδήποτε φτιάχνει ένας δημιουργός, είναι «κόσμος». Είναι ένα μοτίβο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αρχέτυπο. Διέπεται από κανόνες που αν επαναληφθούν μπορεί να αναπαράγουν κι άλλους «κόσμους». Ίδιους ή με άπειρες παραλλαγές.

Μέσα από τη δουλειά μου προσπαθώ να φτιάχνω τέτοιους «κόσμους» χρησιμοποιώντας υλικά και αντικείμενα που επαναπροσδιορίζω συνθέτοντάς τα με νέους τρόπους. Οι νέες δομές μοιάζουν με μικρούς τρισδιάστατους «χώρους/γρίφους» που «ντύνουν / κοσμούν» το σώμα, ενώ μιλούν για θεωρητικές σχέσεις. Του αρνητικού και του θετικού. Του μέρους με το όλον. Του υλικού με το άυλο. Του όμορφου με το αμφιλεγόμενο. Του πολύτιμου με το μη πολύτιμο. Του οικείου με το απρόσμενο. Του δοκιμασμένου στο χρόνο με το εφήμερο.

Νίκη Στυλιανού

Το χώμα που ανακατεύεται με το νερό και γίνεται πηλός, στεγνώνει στον αέρα και ψήνεται στη φωτιά! Ο πηλός, το υλικό μου. Εύπλαστο όσο κανένα, γίνεται ο μικροσκοπικός καμβάς τον οποίο επεξεργάζομαι και εικαστικά. Τον ανακατεύω με άλλα υλικά σε ένα παιχνίδι αντιθέσεων. Ψυχρό – θερμό, μαλακό – σκληρό, βαρύ – ελαφρύ. Οργανικές φόρμες που κάθονται πάνω στο σώμα. Σαν συμπλήρωμα, σαν συνέχεια… Ματιέρα, χρώμα και πειραματισμός σε φορέσιμα αντικείμενα είναι ο στόχος”.

Δώρα Χαραλαμπάκη

Οι δύο εικαστικοί ξεκινώντας από διαφορετικές οπτικές, η Δώρα έχοντας ένα χειροπιαστό έναυσμα, το υλικό και η Νίκη βασισμένη σε ένα πιο θεωρητικό πλαίσιο τον «ομηρικό κόσμο», διαβαίνουν κατά την διάρκεια της δημιουργίας τους κοινές διαδρομές, τα δίπολα ή αντιθέσεις. Βασικό στοιχείο της δουλειάς τους αποτελεί η αντίληψη, ο πειραματισμός και εν συνεχεία η «εξημέρωση» των δίπολων αυτών σε ένα εναρμονισμένο σύνολο.

Μια αναγωγή των δίπολων αυτών μπορεί να γίνει βλέποντας στο σύνολό τους την δουλειά των δύο δημιουργών. Από την μία κυριαρχία του υλικού καθεαυτού, του πηλού. Από την άλλη, κυριαρχία του τρόπου που το υλικό δομείται. Τα επιμέρους στοιχεία, θραύσματα μιας καθημερινότητας, και οι κανόνες που καθορίζουν την αρχιτεκτονική της ανασύνθεσής τους. Καθώς όμως τα δίπολα έχουν την τάση να ισορροπούν εξαιτίας των κανόνων που τα διέπουν έτσι και εδώ ο διάλογος, η σύγκρουση, οι κοινές ανησυχίες οι «ενδιάμεσες σχέσεις» όπως λέει η Δώρα, καταλήγουν εν τέλει σε μια αρμονική συμφωνία.

Δύο διαφορετικές, οπτικά, δουλειές που τις χαρακτηρίζει όμως η βαθιά προσωπική αναζήτηση η οποία πάντα εμπεριέχει την αντίθεση και την σύγκρουση και η οποία όταν διοχετεύεται θετικά επιφέρει την σύνθεση.