Στην ελληνική μυθολογία, η πιο παλιά αντίληψη για την καταγωγή του ανθρώπου είναι εκείνη, όπου το νερό και το χώμα σχημάτισαν το κορμί του, που φύτρωσε στο έδαφος, σαν ένα βλαστάρι δέντρου. Όμως, κατά τον αστικό τρόπο ζωής, ο άνθρωπος εκτοπίζει το φυσικό του περιβάλλον, "τσιμεντάροντας" το χώμα και αδιαφορώντας για τις συνέπειες των επιλογών του. Η φύση βεβαίως αναγεννιέται, πλην όμως ο περιορισμός που υφίσταται στα ανθρωποκεντρικά περιβάλλοντα, την κάνει άμεσα εξαρτώμενη από την ανθρώπινη διαχείριση του αστικού τοπίου. Τα δέντρα ξεριζώνονται, καίγονται, κόβονται.

Άλλως, ενσωματώνονται στο αστικό τοπίο ως αποτέλεσμα της δικής τους προσαρμοστικότητας, αλλά και της εσωτερικής ανάγκης του ανθρώπου για διατήρηση της φύσης του. Όπου δεν υφίσταται η ελάχιστη παρουσία τους, ο κάτοικος της πόλης την επινοεί, ακόμη και με την φαντασία του. Ωστόσο, η ισχυρή παρέμβαση και η ματαιοδοξία ενάντια στο εφήμερο της ανθρώπινης ζωής οδηγεί τελικά στην εξώθηση του Δέντρου - Μόνιμου Κατοίκου σε μνήμη φυσικού περιβάλλοντος.

Όλες οι φωτογραφίες, προέρχονται από ασπρόμαυρα αρνητικά φιλμ και είναι αργυροτυπίες αρχειακών προδιαγραφών εκτύπωσης.
Ν.Κ.