Μια παράσταση εμπνευσμένη από την Μάτση Χατζηλαζάρου, από τις πιο ενδιαφέρουσες όσο και αφανείς γυναικείες φιγούρες των ελληνικών γραμμάτων, αφού επισκιάστηκε ποιητικά από το έργο του μέντορα, συζύγου κι αιώνια αγαπημένου της Αντρέα Εμπειρίκου. Χάρη στον Εμπειρίκο, η Χατζηλαζάρου έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον υπερρεαλισμό και την ψυχανάλυση, αλλά η ίδια αναπτύσσει μια δική της, αυθεντική, ποιητική γλώσσα που γίνεται το όχημα μιας πολυκύμαντης, πληθωρικής ζωής.

Ταξιδεύει στη Γαλλία με το θρυλικό Ματαρόα, ζει για χρόνια στο Παρίσι μετά τον πόλεμο αλλά και αργότερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και γνωρίζεται με τις σημαντικότερες προσωπικότητες της καλλιτεχνικής και πνευματικής πρωτοπορίας του ’50, του ’60 και του ’70 από τον Πικάσο και τον Ματίς έως τον Καστοριάδη. Βασισμένη κυρίως στα ποιήματα της πρώτης εποχής του Παρισιού (1945-1950), που αναφέρονται στον τότε συντροφό της Χαβιέ Βιλατό, ανηψιό του Πικάσο, στην αριστουργηματική της Αντίστροφη αφιέρωση που γράφει το 1985 για τον Εμπειρίκο και στην ανέκδοτη αλληλογραφία της προς αυτόν, η παράσταση αναζητά την ταυτότητα της ποιήτριας φέρνοντας στο φως τη βασανιστική αλλά κι ευφορική της σχέση με τον ποιητικό λόγο.

Η σκηνοθεσία δεν περιγράφει, ούτε αφηγείται τη βιογραφία της. Αντίθετα, δίνει στην ποιήτρια σάρκα και οστά, δημιουργώντας έναν ιδιότυπο μονόλογο από τις ίδιες της τις λέξεις (ποίηση κι αλληλογραφία), εστιάζοντας συγκεκριμένα μόνο σε μια στιγμή, τη στιγμή της πρώτης αναχώρησής της από την Ελλάδα. Κάθε στιγμή αναχώρησης δεν δίνει άραγε αφορμή για τον αναστοχασμό όλης μας της ζωής;

Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε στο Κάστρο Καβάλας τον περασμένο Αύγουστο στα πλαίσια του αφιερώματος «Έως όρθρου βαθέος. Δύο ολονυχτίες με 7+2 ποιητές». Παραγωγή Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου.

Συντελεστές:
Δραματουργία – σκηνοθεσία: Δήμητρα Κονδυλάκη
Σκηνικά – κοστούμια: Φωτεινή Γεωργίου
Αφίσα - πρόγραμμα: Λουκία Μάρθα
Φωτογραφίες: Γιάννης Τσάκαλος

Ερμηνεία: Δέσποινα Παπάζογλου

Διάρκεια: 75’