Στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα, η Μαρία Γεωργούλα πραγματεύεται την ποιότητα της μαλακότητας. Μέσα από το υλικό λεξιλόγιο της ρευστότητας, της ελαστικότητας και της αποκρισιμότητας, που σε ακολουθία από συνεχείς αλλοιώσεις υποδηλώνει μια σταθερή θέση απάθειας, η Γεωργούλα φθάνει στην καρδιά της έννοιας της παρωδίας. Η τετριμμένη λογική, η μπαναλιτέ, γίνεται εδώ το όχημα της σοφίας, μια αποκαλυπτική οδηγία για την πόρευση μέσα στον κόσμο. Τα υλικά αυτά ελίσσονται με τέτοια νωθρότητα που περνούν απαρατήρητα και εν τέλει η πλαστικότητά τους συνδράμει σε μια βασική αποτίμηση: της παρακαταθήκης του ευλύγιστου νοήματος και πώς αυτή μπορεί να ανιχνευθεί στη σύγχρονη πρακτική όπου η ρευστότητα και η εδραίωση φαίνεται να έχουν φτάσει σε συμφωνία.

Η πρακτική της Μαρίας Γεωργούλα πηγάζει από μια διεγερμένη περιφέρεια αισθησιακής κοινοτοπίας. Υλικά όπως, γύψος, μαρέγκα, αποτριχωτικό κερί και έτοιμα αντικείμενα επανευρίσκονται μέσα από ελεγχόμενες μίξεις και χειρονομίες με θεατρική προδιάθεση. Φουντάκια και κολλητικές ταινίες διακλαδίζονται λυρικά –και συγχρόνως άκομψα–, σαν σκηνικά στοιχεία. Οι αισθητικοί κώδικες που είναι εμπεδωμένοι στο καθημερινό δοκιμάζονται και επιχειρείται ο εντοπισμός των ορίων ανάμεσα στο ιδιωτικό αποτύπωμα και τη συλλογική αναπαράσταση. Η εξέλιξη της παράλογης δομής στα σενάρια του Ευγένιου Ιονέσκο, η σουρεαλιστική εθνογραφία του Raymond Roussel στο Εντυπώσεις από την Αφρική, τα καταστήματα ειδών κήπου και αναψυχής και ιστορικά έργα όπως το αινιγματικό γλυπτό Why Not Sneeze, Rose Sélavy? του Marcel Duchamp, αποτελούν σταθερές αναφορές.

Σε διάλογο με την έκθεση –και ως πλαισίωσή της–, θα πραγματοποιηθούν από τους επιμελητές και την καλλιτέχνιδα, σε συνεργασία με το  Circuits and Currents, τρία εργαστήρια ανάγνωσης.