Ο Ρίτσος με την πρόφαση του μύθου του Φιλοκτήτη του Σοφοκλή ξεδιπλώνει καίρια ζητήματα και θέματα που μας αφορούν και μας προβληματίζουν.

Ο μονόλογος του Ρίτσου είναι ένα ποίημα ταυτότητας και ένα παιχνίδι με μάσκες. Σε αυτό ο ποιητής προσπαθεί να συμφιλιώσει δύο πλευρές του εαυτού, με τον Νεοπτόλεμο, ως πιο ανθρώπινο και λιγότερο πολεμιστή, να αντιπροσωπεύει την ιδιωτική πλευρά του εγώ και τον Φιλοκτήτη, ταυτισμένο με τον πόλεμο και τη νίκη, να συμβολίζει τη δημόσια. Μπορεί ο Φιλοκτήτης στο τέλος να αποφασίζει να εγκαταλείψει την εξορία του, το ποίημα όμως περιστρέφεται γύρω από τον ευάλωτο και ευαίσθητο Νεοπτόλεμο. Το ποίημα του Ρίτσου δεν αφορά σύγκρουση ή απάτη, αλλά συνιστά ένα είδος στοχαστικής αυτοβιογραφίας, εκφράζοντας την επιθυμία για κατανόηση και αποπνέοντας έναν λανθάνοντα ερωτισμό. Ο Ρίτσος μετεωρίζεται μεταξύ ιστορικής πληγής και ψυχικού τραύματος, ιδεολογικού καθήκοντος και ιδιωτικής ενδοσκόπησης, πράξης και προσωπείου, πολέμου και φιλίας. 

Στην παράσταση τραγουδάει η ηθοποιός Βέφη Ρέδη ένα μοιρολόι από τα βάθη των Βαλκανίων, υπενθυμίζοντάς μας πίσω από τα πέπλα της τις "σύγχρονες σειρήνες" του πολέμου.

Ταυτότητα-Συντελεστές
Κείμενο: Γιάννης Ρίτσος
Σκηνοθεσία: Σίσσυ Παπαθανασίου
Ερμηνεία: Ένκε Φεζολλάρι
Συμμετοχή: Βέφη Ρέδη
Σκηνικός χώρος- Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη
Μουσική σύνθεση/ Ηχοτοπίο: The Milena principle project

Διαρκεια Παράστασης: 45 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)