Η γκαλερί ΑΔ εγκαινιάζει την ατομική έκθεση της Ευαγγελίας Μπασδέκη με τίτλο «Η Σιωπή των Πιθήκων» την Παρασκευή, 12 Ιουνίου 2015, στις 20:00. Η έκθεση θα συνοδεύεται από την αντίστοιχη περφόρμανς που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 12 Ιουνίου (20:00-22:00) και το Σάββατο, 13 Ιουνίου 2015 (12:00-16:00). Με την περφόρμανς αυτή η καλλιτέχνις Ευαγγελία Μπασδέκη προσπαθεί να κλείσει την ψαλίδα ανάμεσα στα αφηγήματα για τον άνθρωπο και τη φύση.

Η αναπαράσταση της φύσης στον δυτικό πολιτισμό γίνεται με την κατασκευή και την συνακόλουθη χρήση στερεοτύπων και οι πλαστικές τέχνες έχουν βοηθήσει στη δημιουργία και την επεξεργασία τους. Τα πιο διαδεδομένα στερεότυπα είναι εκείνα της φύσης ως ανεξάντλητης πηγής τροφής, πλουτισμού, αλλά και ως νοσταλγία του άγριου και του πρωτόγονου ή ως ρομαντικοποιημένο φόντο της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στην περφόρμανς σπόροι διαφόρων φυτών απαραίτητων στη διατροφή μας έχουν φυτευθεί στο κεφάλι ανάμεσα στα μαλλιά της καλλιτέχνιδος και μεγαλώνουν με τη φροντίδα της ίδιας, ως ξενιστή. Η περφόρμερ αποφασίζει ενσυνείδητα να διαθέσει για τον σκοπό της ανάπτυξης των σπορών τη θερμοκρασία της, τον ιδρώτα, το χρόνο και το χώρο της. Ως αποτέλεσμα, το σώμα του καλλιτέχνη περιθωριοποιείται-απομονώνεται, δεν μπορεί να εργασθεί, να συμμετάσχει σε κοινωνικές δραστηριότητες, δεν μπορεί τελικά να συμμετέχει στα απλά καθημερινά γεγονότα γύρω από τα οποία προηγουμένως είχε οργανώσει την καθημερινότητα ή τη ζωή του. Η ιδέα της αποχής από αυτή την προηγούμενη ζωή ώστε ν’ αναπτυχθούν οι σπόροι δεν μπορεί να είναι προϊόν υποχρέωσης. Αυτό το (rebellious) σώμα ακυρώνει συνήθειες και πράξεις, αναιρεί προτεραιότητες.

Η Μπασδέκη δεν έχει καμία διάθεση δημιουργίας μεταφοράς ή αλληγορίας της φύσης σε αυτή την περφόρμανς. Δεν στοχεύει την αναπαράσταση μιας μυστικιστικής τελετουργίας που έχει αναφορές σε πολιτιστικά προϊόντα, όπως εκείνο του καλλιτέχνη σαμάνου - θεραπευτή. Δεν κάνει κοινωνιολογία χρησιμοποιώντας εδώ το σώμα του καλλιτέχνη ως το ύστατο καταφύγιο επιβίωσης, ως τον μοναδικό χώρο ανάπτυξης των σπόρων σε συνθήκες κρίσης.

Η Μπασδέκη επιδιώκει την επανεμφάνιση των δεσμών ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αποστασιοποιημένους κόσμους, του ανθρώπου και της φύσης. Προσπαθεί να υπενθυμίσει ότι η απόσταση ανάμεσά τους είναι κατασκευασμένη. Υπερτονίζει με την περφόρμανς αυτή έναν άρρηκτο δεσμό ο οποίος, ίσως, ποτέ να μη διερρήχθη. Είναι μια προσπάθεια «αποεννοιολόγησης» της φύσης και του ίδιου του στόχου της «αναπαράστασης» και θέτει το ερώτημα αν θα μπορούσε να επιτευχθεί μια άλλη σύμβαση ανάμεσα στη φύση και τη νόηση μακριά από κάθε έννοια κατήχησης.