….με αφορμή τα έργα της Εμιλίας Ξανθοπούλου
Αυτογνωσίας και ναρκισσισμού γωνία, τοποθέτησα προσεκτικά έναν καθρέφτη.
Έναν καθρέφτη φίλο, να με βλέπει και να τον βλέπω όποτε αμφιβάλω ή ψάχνω επιβεβαίωση.
Να μου λέει μόνο αλήθειες, ακόμα κι αν πονούν.
Να με κοιτά με έγνοια αγάπη θαλπωρή. Κι ας μη μου χαριστεί καθόλου.

Πώς είμαι; Ρωτούσα τον καθρέφτη κι αυτός μ’ απαντούσε με πινελιές και χρώματα. Έβλεπα ξάφνου γύρω μου πουλιά κι εγώ δεμένη με τη γη να τα ζηλεύω. Αντί για μαλλιά, να’ χω σύννεφα έτοιμα για βροχή και μάτια γεμάτα με λιακάδα. Πώς είμαι; Κι ενώ είχε άπνοια, στον καθρέφτη μου φυσούσε αέρας. Και το μαντήλι που μου έσφιγγε το μυαλό, στο λαιμό μου χόρευε. Κι όλα μοιάζαν διάλειμμα σαν από ταξίδι.

Πώς είμαι, πες μου…εκλιπαρώ. Μα ο καθρέφτης, ανάσα δεν βγάζει από το στόμα μου. Μιλάω και οι λέξεις γίνονται μουτζούρα, μια αέναη υπογραφή της θλίψης. Ακόμη και τα δάκρυα στρίβουν απ’ το μάγουλο γι’ αλλού. Μα γιατί πώς είμαι, πες μου…

Κι αυτός μου κλείνει το μάτι και ρίχνει κάθετες λιαχτίδες πάνω μου. Μου βάφει τα μάτια δειλινό και το πρόσωπο λευκό σαν χιόνι. Από τ’ αυτιά μου κρέμονται ρίζες, σπίτια, λέξεις που άφησε πίσω μου η ζωή, ως τώρα.

Γιατί όχι… τώρα ο καθρέφτης μου με γδύνει. Δεν αντιστέκομαι. Μπορεί και να μ’ αρέσει. Μη με πονέσεις παρακαλώ. Μα εσύ είσαι ίδια η φωτιά, επιμένει. Όχι, εγώ δεν τον ακούω. Καλύπτει το σώμα μου με φύλλα. Να μη βλέπω τα σημάδια κι όλους αυτούς που το κατοίκησαν.

Αχόρταγη πια στον καθρέφτη μου με ψάχνω με μανία. Κι είμαι εδώ σαν αναγεννησιακός ήρωας ή σαν τραγούδι αγαπημένο να ζητάω έλεος ή μια απάντηση από τον ουρανό. Κι ένας θεός να μου πετά στο πρόσωπο το χρώμα πίσω.

Μεγάλωσες απότομα, μου λέει ο καθρέφτης φίλος. Κι εγώ θέλω να του σπάσω τα μούτρα. Μα γίνεται η γροθιά μου χάδι, μητρικό.

Είναι εκεί και παρακολουθεί. Συλλαμβάνει τα καφέ μου, τα μαβιά, κάθε λαδιά μου ενοχή, κάθε γαλανή λαχτάρα. Μου ανεβοκατεβάζει τις ηλικίες, μου μπερδεύει τα φύλα, τις εποχές, μπλέκει φτερά μες τα μαλλιά μου. Κι όταν δεν κλαίω κοιτάζοντας τον, κι όταν δεν απορώ… τον ευχαριστώ βαθειά. Για όλα αυτά που μου ‘δειξε πως είμαι.

Ευχαριστώ και την Eμιλία Ξανθοπούλου γι’ αυτό το μαγικό ταξίδι.
Μάρα Τσικάρα

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014, 20:00

Αναδημοσίευση από δελτίο Τύπου.