Στις 13 Μαρτίου στο Ίδρυμα «Η άλλη Αρκαδία» τα εγκαίνια της πρώτης ατομικής έκθεσης της Ελένης Ζαβέρδα - Κίτρου. Ψάχνοντας για το ¨Υπέρτατο¨, αναζητώντας τον τρόπο για την μετάβαση σε κάτι ανώτερο από αυτό που ζούμε διαλέγοντας ανάμεσα από το ¨Δημιουργικό¨ και ¨Καταστροφικό¨ εγώ μας. Συνδυασμένα με ιδιαίτερο τρόπο, πληθώρα υλικών όπως πηλός, μέταλλα, ημιπολύτιμοι λίθοι, ξύλα, δέρμα, πέτρες και χρυσός συνθέτουν ένα ασυνήθιστο πολυδύναμο αποτέλεσμα που αναζητά την απάντηση στο ερώτημα « Τι τελικά αναζητούμε οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης; Γιατί πάντα κάτι λείπει; αφού όλα βρίσκονται εκεί, εκεί κι εδώ…»

Η Ελένη Ζαβέρδα γεννήθηκε στην Πάτρα το 1974. Σπούδασε στο Λονδίνο κεραμική, ξυλογλυπτική, γραφιστική, μωσαϊκό και βιτρό όπου τον Μάιο του 2001 κερδίζει υποτροφία της Βρετανικής εταιρείας "The worshipfull company of glaziers and painters of glass" ενώ μαθητεύει και μαρμαρογλυπτική, δίπλα στον γλύπτη Τ. Κοζόκο.

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Πάτρα και την Αθήνα, ενώ έργα και δουλειές της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους στην Πάτρα, την Αθήνα και τον Βόλο, καθώς επίσης σε ιδιωτικές συλλογές σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Σήμερα ζει κι εργάζεται στην Πάτρα με τον άντρα της Μιχάλη και την κόρη τους Σελήνη.

Λίγα λόγια:

Ποια δύναμη άραγε ώθησε τον άνθρωπο από τα πρώτα του βήματα να θέλει να εκφράσει τα συναισθήματα του, τις ανάγκες του, τους φόβους, τις αγωνίες του; Τι άραγε είναι εκείνο που τον έσπρωξε στην έρευνα, την ανακάλυψη εργαλείων και υλικών; Θα μπορούσε κανείς να δώσει πολλές απαντήσεις και να είναι σωστές ή και όχι, τελικά όμως είναι μια ερώτηση που θα μένει πάντα αναπάντητη και ίσως μόνον το όραμα και ο προσωπικός στόχος κάθε ενός από εμάς θα μπορούσε να είναι η απάντηση.

Αμφιθυμίες - επιθυμίες: Μια σειρά έργων που προέκυψαν από ταξίδια σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής, χώρες με άλλους πολιτισμούς, με ιδιαίτερες κοινωνικές δομές, άλλη καθημερινότητα, άλλες ανάγκες, άλλες εμπειρίες, τόσο διαφορετικές από τις δικές μας, εκείνες του δυτικού κόσμου. Και πάντα σε κάθε ταξίδι σαν καρφί στο μυαλό το ίδιο ερώτημα. Έχουμε κοινή αναζήτηση; Υπάρχει κάτι που μας ενώνει μέσα στην διαφορετικότητά μας; Μέχρι που σε ένα σταθμό τρένου στην Ιαπωνία, η παρατήρηση των ανθρώπων να πηγαινοέρχονται βιαστικοί, έφερε την συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος ανεξάρτητα του πολιτισμού του, της ιστορίας ή της κουλτούρας του, αγωνιά τελικά για τα ίδια ακριβώς πράγματα. Πώς να κάνει τη ζωή του καλύτερη, πώς να ανακαλύψει και να κρατήσει την ευτυχία. Πάντα όμως αισθάνεται ότι κάτι του λείπει. Μήπως γιατί αυτό που αναζητάμε δεν είναι ξεκάθαρο και ορισμένο; Μήπως δεν εστιάζουμε στο σημαίνον και χανόμαστε στην καθημερινότητα; Μήπως στερούμαστε την χαρά των απλών καθημερινών πραγμάτων, μπαίνοντας σε αφύσικους ρυθμούς ζωής και χάνοντας έτσι την φυσικότητα; Το σίγουρο είναι πως αυτό που είμαστε και βιώνουμε σήμερα, δεν μπορεί να είναι αυτό για το οποίο δημιουργηθήκαμε. Ακόμα και με ίδιες σταθερές βάσεις, τα εργαλεία ή την γνώση, ο άνθρωπος - καθένας μοναδικός - τα διαχειρίζεται με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και εκφράζει τα συναισθήματα του με τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγείται σε ένα μοναδικό εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Και τούτο το αποτέλεσμα για κάποιον μπορεί να είναι δημιουργία και για κάποιον άλλο καταστροφή. Ακούμπημα ψυχής ή φονικό μυαλού. Δύσβατα μονοπάτια που οδηγούν στην εξέλιξη μας ή δρόμοι που μας σέρνουν προς τα πίσω.