Η υπαιθριστική γενιά του 40, δηλαδή οι καλλιτέχνες που γεννήθηκαν τη δεκαετία του είκοσι και αρχίζουν να παρουσιάζουν το έργο τους τις δεκαετίες του σαράντα-πενήντα βρέθηκε αντιμέτωπη με ιστορικά γεγονότα που έγιναν τροχοπέδη στη δημοσιοποίηση του έργου της. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η κατοχή και στη συνέχεια ο εμφύλιος υπήρξαν τέτοια γεγονότα ιστορικής φύσεως. Στη συνέχεια η έλευση του μοντερνισμού στη χώρα μας δεν δημιουργούσε τους όρους μιας ευρύτερης δημοσιοποίησης του έργου τους.

Το βάρος της παράδοσης φαινόταν αρκετά έντονο πάνω της. Σε τέτοιο βαθμό που η γενιά αυτή να φαίνεται σαν τον ασήμαντο επίγονο που έχει απλά αργοπορήσει. Μάλιστα πολλές φορές παρουσιάζεται σαν να μη θέλει να προβεί σε μια συνολική «υποκατάσταση» που θα δήλωνε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών της με την παράδοση. Όλοι οι παραπάνω λόγοι μας οδηγούν να αναφερθούμε σε μια χαμένη γενιά που δειλά-δειλά παρουσιάζεται στις μέρες μας σε θεματικές παρουσιάσεις, κείμενα ή δημοπρασίες.

Στην έκθεση παρουσιάαζονται έργα των:
Αρτίν Αρτινιάν (1917-1989), Δημήτρη Δαρζέντα (1915-1998), Δημήτρη Κόκκορη (1914), Αρμένο Ματιόλι (1920), Κώστα Κουνάδη (1925), Θεόδωρο Μάρκελλο (1925).

Ξεναγήσεις, πρωινά Τρίτης-Πέμπτης, κατόπιν συνεννοήσεως.