Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου εγκαινιάζονται στην Αίθουσα Τέχνης “Αστρολάβος- δεξαμενή”, η ομαδική έκθεση ζωγραφικής, με τίτλο : “Ωδή στο Φως Ι - Νεότεροι καλλιτέχνες” (στο κάτω επίπεδο της αίθουσας) και η ατομική έκθεση ζωγραφικής της Νταίζης Περράκη, με τίτλο : “Ανθρώπινα ίχνη" (στο μεσαίο επίπεδο της αίθουσας).

• “ Ωδή στο Φως ”

Από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, έως τον Καραβάτζιο και τους Ιμπρεσσιονιστές, αλλά και τον Ρόθκο ή τον Φρόυντ, οι καλλιτέχνες διαφορετικών εποχών, αλλά και διαφορετικών τεχνοτροπικών στυλ, - από τους καλλιτέχνες της Αφαίρεσης, που πρώτιστο μέλημά τους υπήρξαν οι αναζητήσεις οι σχετικές με το Φως και το Χρώμα, έως καλλιτέχνες του Ρεαλισμού και της αναπαραστατικής Τέχνης, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν ιδιαιτέρως για τις τονικότητες και την δραματουργία που αυτές δύναται να δημιουργήσουν, το ζήτημα του Φωτός και οι σχέσεις φωτός - σκιάς στη Ζωγραφική, υπήρξε κορυφαίο και έδωσε ανά τους αιώνες μοναδικά έργα Τέχνης.

Η έκθεση, με τίτλο: “ Ωδή στο Φως I ”, αποπτύει ένα μικρό φόρο τιμής στο συγκεκριμένο ζήτημα, από νέους Έλληνες δημιουργούς της Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης, των οποίων οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις κινούνται με μία ευρύτητα θεματογραφικής έκφρασης, στις σχέσεις του Φωτός, με το χρώμα, το υλικό, τις ματιέρες και τα εκάστοτε τεχνοτροπικά στοιχεία (κοντράστ, συνθετική-σχεδιαστική προσέγγιση) του καλλιτεχνικού έργου.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν με έργα τους στην έκθεση, είναι οι εξής: Ιωάννα Δρούγα, Έλλη Γρίβα, Ευρυδίκη Καλλιμάχου, Άρτεμις Κατσαμπάνη, Ναταλία Κερκύρα, Νίκος Κρανάκης, Στέλλα Μελετοπούλου, Νικόλας Μπλιάτκας, Έλενα Παπαδημητρίου και Γιώργος Παπακαρμέζης.

• “Ανθρώπινα ίχνη"

Μεγάλα χρωματικά ορθογώνια που επιπλέουν σε ένα επίσης χρωματικό φόντο και που με τον αισθησιασμό των χρωματικών τους περιοχών, τη λεπτή ενορχήστρωση και τον αποπνέοντα λυρισμό τους λειτουργούν συνεκτικά, παρά αποδομούν, εγείροντας τη συγκινησιακή διάθεση κι αφομοιώνοντας το θεατή σε μια καθολική εμπειρία...Μορφές, πρόσωπα οικεία και αγαπημένα, όπου υπάρχουν, που αναδύονται - σαν σμιλεμένες από την πέτρα ενός Μιχαήλ-Αγγέλου ή σε άλλες περιπτώσεις εν είδη ενός ψευδαισθητικού trompe l'oeil ενός Jacopo de Barbari από έναν αφύσικο χώρο-χρόνο προσπαθώντας να επιβεβαιώσουν και να εδραιώσουν την ύπαρξη τους μέσα σ’ αυτόν… Εμμονικές σκιές, σκοτεινές, απρόσωπες, μυστηριακές, αποδοσμένες με τολμηρές βραχύνσεις «μανιεριστικής» σύλληψης, ψιλόλιγνες, σα βγαλμένες από τον πίνακα ενός Tintoretto ή πλασμένες από τα χέρια ενός Giacometti και υπακούοντας στους κανόνες της γραμμικής προοπτικής… Και όλα αυτά τα δομικά στοιχεία να λειτουργούν παραπληρωματικά, καλώντας το θεατή να συμμετάσχει ενεργά σε μια μυσταγωγική τελετουργία -όπως αυτή υπογραμμίζεται και από τη συνειδητή επιλογή του δίπτυχου σε πάμπολλες περιπτώσεις- στην αναζήτηση του ανθρώπινου αποτυπώματος, του ανθρώπινου ίχνους… Μια τέχνη βαθιά ανθρωποκεντρική, με αναφορά στον ουμανισμό, αυτή η εξαιρετικά ώριμη, έντονα βιωματική δουλειά της Νταίζης Περράκη.