Ο Βαγγέλης Δημητρέας κατάγεται από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Γεννήθηκε στο Μελήσσι Κορινθίας το 1934. Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον ζωγράφο Βαγγ. Δράκο στην Καλαμάτα σε ηλικία 14 ετών. Σπούδασε με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., από το 1958 μέχρι το 1963, με δάσκαλο το Ι. Μόραλη. Το 1967, παίρνει με διαγωνισμό υποτροφία για τη Γαλλία· η υποτροφία αυτή δεν του δίνεται τελικά, και φεύγει για το Παρίσι το Δεκέμβριο του 1967. Στο Παρίσι, παράλληλα με τη ζωγραφική του, παρακολούθησε μαθήματα κοινωνιολογίας της Τέχνης, με τους Pierre Francastel, Jean Cassou, και Raymonde Moylin. Έκανε δύο ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε ομαδικές. Δίδαξε στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών (1965-1967). Παράλληλα, μαθήτευσε στο Φώτη Κόντογλου, (συνεργείο Κώστα Γεωργακόπουλου). Επιστρέφοντας από το Παρίσι, το 1976, δίδαξε σχέδιο στη Σχολή Βακαλό, και αργότερα, ως «ειδικός επιστήμονας» και λέκτορας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, 1981-1985. Παράλληλα, παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας με τον καθηγητή Ευάγγελο Ρούσσο, στο Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών. Από το 1985 ως το 2002 εργάστηκε ως καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε μέλος της «Ομάδας Τέχνης ά» και του «Κέντρου Εικαστικών Τεχνών». Συμμετείχε, επίσης, στην «Ομάδα για την επικοινωνία και την εκπαίδευση στη Τέχνη». Ήταν ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας Τέχνης 4+». Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος».

Βαγγέλης Δημητρέας: Ο ζωγράφος των μετατροπών

Ο Δημητρέας από την περίοδο του Παρισιού αναζητά μια γραφή πιο δυναμική, χωρίς να προσφύγει στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Χρειάζεται μια γλώσσα πλαστικά δυναμική. Επιζητά τη συνεκτικότητα και παράλληλα, αλλάζει το έργο με συνεκτικότητα. Η μετατροπή του έργου γίνεται στόχος του. Αναφέρεται στα προσχέδια του Πικάσσο πάνω στην Γκουέρνικα. Σε αυτά παρατηρούμε τον Πικάσσο να παίρνει, για παράδειγμα, ένα άλογο, να το ζωγραφίζει, αρχικά ρεαλιστικά, στη συνέχεια να το αλλάζει, να κάνει αυτό ξανά και ξανά, μέχρι να αλλάξει, τελικά, όλη τη φιγούρα. Ο Δημητρέας δέχεται αυτήν την αρχή: ότι στόχος πρέπει να είναι η συνεκτική αλλαγή της φιγούρας. Η αποδόμησή της. Μας παρουσιάζει τη σταδιακή μεταλλαγή του έργου, το πέρασμα από την παράσταση στην αφαίρεση και τη σχηματοποίηση. Αυτή η διαδικασία γίνεται στα χέρια του έργο, αλλά θα τολμούσαμε να πούμε, μέθοδος. Η διαδικασία μεταλλαγής παρουσιάζεται μπροστά μας· ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τα συγκεκριμένα, κάθε φορά, βήματα για να φτάσουμε σε αυτήν. Ο Δημητρέας είναι ο ζωγράφος των μετατροπών. Στα έργα των τελευταίων χρόνων, παρατηρούμε τον καλλιτέχνη να παρουσιάζει έναν παρατακτικό χώρο, στον οποίο η μορφή σταδιακά κατακερματίζεται, είτε εσωτερικά, ως αποτέλεσμα μίας αφαίρεσης, είτε εξωτερικά, ως αποτέλεσμα του σύγχρονου κατακερματισμού της εικόνας που κατακερματίζει τη μορφή.

Εγκαίνια: Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012, στις 7.30 μ.μ.