Με την Έφη Νιχωρίτη.

Μια 45χρονη γυναίκα ξεχνάει τα κλειδιά της και στο σπίτι δεν είναι κανείς. Έξω από την πόρτα της, περιμένοντας τον γιο της να επιστρέψει, μονολογεί. Δεν καταφεύγει σε αναμνήσεις και παράπονα. Δεν απολογείται, δεν καταγγέλλει.Τα λόγια της απλώς προκύπτουν. Όπως όλη της η ζωή. Όπως η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, η ζωή μας, που κάποιες φορές προκύπτει. Σχεδόν ερήμην μας. Η Άλκηστις καταθέτει την αλήθεια της με αβίαστη σκληρότητα και "εφηβικό" κυνισμό. Κρατιέται από την επιφάνεια και κλείνει τα αυτιά της στο βάθος. Μια μεταμοντέρνα νευρωτική γυναίκα μέσα σε ένα σκληρό αστικό περιβάλλον. Που συνεχώς σκοντάφτει στις πληγές της, που δεν γνωρίζει τον βαθύ εαυτό της, γιατί είναι κινούμενη άμμος, γιατί έχει θολή ταυτότητα. Η στροφή της ηλικίας της, όμως, επιτάσσει τα βαθιά και τα κρυμμένα να βγουν στο φως. Κι ενώ μέχρι τώρα, η Άλκηστις, με την ορμή μιας ενηλικίωσης που δεν ερχόταν ποτέ, άρπαζε το μαχαίρι που την πλήγωνε και το έκανε καθρεφτάκι για να βάλει το κραγιόν της, τώρα ίσως για πρώτη φορά, επιδιώκει να "οριοθετήσει" καλύτερα τον εαυτό της και τα θέλω της.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, ερμηνεία: Έφη Νιχωρίτη
Σκηνικά, κοστούμια: Αγγελική Δημουλή
Μουσική - Art work: Γιώργος Μυλωνάς (Jnk)
Φωτογραφίες: Θανάσης Μπαρλαγιάννης.

Διάρκεια: 60 λεπτά