“Η γλώσσα της οπτικής επικοινωνίας προσελκύει την προσοχή του θεατή χρησιμοποιώντας μια σειρά από κώδικες, όπως ο ζωομορφικός, ο ανθρωπομορφικός, ο ερωτικός κ.α.

Το ενδιαφέρον των εικόνων της Βασιλικής Γεροκώστα βρίσκεται στην ένταση που δημιουργείται ανάμεσα στις τεχνικές της οπτικής επικοινωνίας και την ιστορία της ζωγραφικής τέχνης. Η πληροφορία συμπυκνώνεται από το γλωσσικό στο γραφικό σύμβολο, δημιουργώντας φιγούρες και τοπία, μέσα στα οποία κινείται ανενόχλητη η ζωγραφική ύλη. Αυτά τα γραφήματα-φιγούρες έχουν αμφίβολη προέλευση και -όπως οι κηλίδες του Henri Michaux- προκαλούν τολμηρούς συνειρμούς, υπαινιγμούς και αμφισημίες.

Το εκτυφλωτικό χρώμα -ακόμα και το μαύρο λάμπει απειλητικά σαν πετρελαιοκηλίδα- μας υπενθυμίζει πως βρισκόμαστε στο τεχνητό όνειρο της διαφήμισης, των εταιρικών ταυτοτήτων, του επιθετικού branding, όπου κάθε στιγμή είναι στιγμή διέγερσης και εθισμού της προσοχής στα οπτικά slogan. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ο ορίζοντας που διχοτομεί το τοπίο ή ένα τεχνητό ηλιοβασίλεμα μέσα σε πινακίδα, αν πρόκειται για διασταύρωση δρόμων, παράθυρο ή τηλεοπτική οθόνη. Η φιγούρα που αποδρά από αυτά τα τετράγωνα πλαίσια, έστω σαν σκιά, έστω σαν αντανάκλαση, θυμίζει τη τυραννία ενός κόσμου όπου η κατάχρηση των συμβόλων και των προϊόντων του πολιτισμού, έχει εκτοπίσει τον ίδιο τον άνθρωπο.”
Xρήστος Χορδάκης