Λίγα λόγια για το έργο:
Το αυτοβιογραφικό αυτό διήγημα αναφέρεται στις απελπισμένες αλλά μάταιες προσπάθειες της μητέρας του Βιζυηνού να σώσει από το θάνατο το άρρωστο, μικρό της κορίτσι. Οι ενοχές της απώλειας την ωθούν σε δυο αλλεπάλληλες υιοθεσίες κοριτσιών, που γίνονται, όμως, η αιτία να παραμεληθούν τα άλλα τρία ορφανά από πατέρα αγόρια της, και να στερηθούν των φροντίδων της. Όταν μεγαλώνουν και γίνονται άνδρες, ακόμα δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτή την άστοχη εμμονή της μητέρας τους. Αργότερα, ύστερα από χρόνια, επιστρέφοντας από τις σπουδές του στη Γερμανία ο μεσαίος της γιος, ο ίδιος ο συγγραφέας, μαθαίνει έκπληκτος από τη μητέρα του, το τραγικό μυστικό της.

Ο Γεώργιος Βιζυηνός επιζητά την αμοιβαία κατανόηση και συγχώρεση από τη μητέρα του, αποκαλύπτοντας ο ίδιος την πιο βαθιά του πληγή. Πρόκειται για μια τραγικού χαρακτήρα διπλή εξομολόγηση, που ενώ συνήθως κρύβεται επιμελώς στο σκοτάδι, εδώ βγαίνει στο φως και, περνώντας αγέρωχα ανάμεσα από τις συμπληγάδες της ηθογραφίας και της ηθικογραφίας, γίνεται λόγος δημόσιος και λυτρωτικός, χάρη στο πνεύμα ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα. Ενός πνεύματος που έχει συμπεριλάβει και αφομοιώσει μέσα σε όλο το πεζογραφικό του έργο, τα στοιχεία ενός ζωντανού και πηγαίου, λαϊκού πολιτισμού που εμπεριέχει τις δυνάμεις της ζωής και της πίστης, να υπερνικούν τις δυνάμεις του θανάτου και της φθοράς.

Με τους Θεμιστοκλή Καρποδίνη και Αγάπη Μανουρά.

Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης