Ο 20ος αιώνας είναι ο αιώνας της “Νέας Μουσικής”, καθότι ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή η ρήξη με την παράδοση δεν ήταν τόσο απότομη και βαθιά. Η “Νέα Μουσική” χαρακτηρίζεται από έναν πρωτοφανή στυλιστικό πλουραλισμό, αντικατοπτρίζοντας το πνεύμα των καιρών. Η πολυμορφία αυτή οφείλεται τόσο στην έντονη παρουσία του παρελθόντος και της διεύρυνσης της γνώσης για τη μουσική εξωδυτικών πολιτισμών, όσο και στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και των μέσων διάδοσης της μουσικής. Το πρόγραμμα που θα παρακολουθήσουμε αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του λυρισμού στον 20ο αιώνα, μέσα από τον νεοκλασικισμό, τον ιμπρεσιονισμό και τον εξπρεσιονισμό.

Α' Μέρος:
- Ottorino Respighi: Ballata, P. 71 (1906), από τα Cinque Canti all' Antica, σε ποίηση του Giovanni Boccaccio/Storia Breve, P. 52 (1904), σε ποίηση της Ada Negri/Luce, P. 63 (1906), σε ποίηση της Ada Negri
- Federico Mompou: Πρελούδια για πιάνο Αρ. 2, 4, 5, 7, 8 (1943)
- Francis Poulenc: La Courte Paille, FP 178 (1960), σε ποίηση του Maurice Carême Le Sommeil / Quelle Aventure! / La Reine de Cœur / Ba, Be, Bi, Bo, Bu / Les Anges Musiciens / Le Carafon /Lune d' Avril.

Β' Μέρος:
- Samuel Barber: Hermit Songs, Έργο 29 (1953), σε ποίηση Ιρλανδών μοναχών, γραμμένα μεταξύ 8ου και 13ου αιώνα - At St. Patrick's Purgatory / Church Bell at Night / St. Ita's Vision / The Heavenly Banquet / The Crucifixion / Sea Snatch/ Promiscuity / The Monk and his Cat / The Praises of God / The Desire for Hermitage. 
- Μίκης Θεοδωράκης: Από τον Κύκλο Έρως και Θάνατος, Τέσσερα Τραγούδια (1925) για τη Μυρτώ (1955), σε ποίηση των Mίκη Θεοδωράκη και Λορέντζου Μαβίλη/Απρίλης (Της Αγάπης Λόγια) / Ερωτικό (Αν Γυρεύεις απ' τον Ήλιο τη Χαρά) / Έρως και Θάνατος (Με Κοίταξε ένα Σούρουπο) / Λήθη (Καλότυχοι Νεκροί) -(Διασκευή για πιάνο από τον Αντώνη Ανισέγκο). 
- Kurt Weill: Je Ne t'Aime Pas (1934), σε ποίηση του Maurice Magre Youkali (1934), σε στίχους του Roger Fernay.

Νιόβη Κλαυδιανού: τραγούδι
Αντώνης Ανισέγκος: πιάνο