Νοέμβριος: Pushing Boundaries

Το Exile Room αναλαμβάνει να ανατρέψει μια και καλή τις πεποιθήσεις σας σχετικά με το τι εστί ντοκιμαντέρ, με δύο ταινίες που προκαλούν τα αισθητικά και αφηγηματικά όρια του είδους.

• When I will be dictator (2013)
Πέμπτη 13/11 στις 21:00 @ Exile Room
Σκηνοθεσία: Yaël André / Χώρα: Βέλγιο / Διάρκεια: 90’
«Υπάρχει μονάχα ένα σύμπαν; Έχουμε μονάχα μία ζωή; Κι όταν πεθαίνουμε, είναι για πάντα; Υπάρχει κάτι πέρα από το άπειρο; Υπάρχει κάποιος σύνδεσμος ανάμεσα στις σύντομες ζωές μας και το σύμπαν. Αυτό το φιλμ αποπειράται να απαντήσει μερικά από αυτά τα προαιώνια ανθρώπινα ερωτήματα, αναπτύσσοντας ένα είδος προσωπικής και μπουρλέσκ κοσμολογίας, βασισμένης στις τελευταίες ανακαλύψεις της αστροφυσικής». Καταστρατηγώντας τα σύνορα μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, η Yaël André επιστρατεύει εκατοντάδες μπομπίνες από ερασιτεχνικά φιλμάκια σε Super 8 και 16mm, από τη δεκαετία του ’40 μέχρι σήμερα, που η ίδια ξετρύπωσε σε αγορές και παλιατζίδικα, και τους δίνει ξανά ζωή ενορχηστρώνοντάς τα κάτω από ένα παιχνιδιάρικο voice over. Με τη βοήθεια του δεξιοτεχνικού μοντάζ, οι ιδιωτικές στιγμές και τα θραύσματα από ξεχασμένες αναμνήσεις αγνώστων ενώνονται για να συνθέσουν μια φανταστική βιογραφία, μια ιστορία για παράλληλους κόσμους και εναλλακτικές πιθανότητες. Μια τραγικοκωμωδία που βαδίζει στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και (επιστημονικής) φαντασίας, η παντελώς αταξινόμητη δημιουργία της Βελγίδας σκηνοθέτιδας απογειώνει την προσωπική ιστορία μιας τραγικής φιλίας σε έναν γοητευτικά αλλόκοτο στοχασμό πάνω στην αλήθεια και τη μυθοπλασία, τη ζωή και το θάνατο, τη χαρά και τη θλίψη.

Στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους.

• Μανακαμάνα (2013)
Πέμπτη 27/11 στις 21:00 @ Exile Room
Σκηνοθεσία: Stephanie Spray & Pacho Velez / Χώρα: Νεπάλ, ΗΠΑ / Διάρκεια: 118’
Από τον 17ο αιώνα, ο ναός του Μανακαμάνα στο Νεπάλ αποτελεί δημοφιλή τόπο λατρείας των Ινδουιστών. Αντί όμως για ένα ακόμα συμβατικό ντοκιμαντέρ με εξωτικό φόντο, το ομώνυμο φιλμ συνιστά ένα νέο προκλητικό κινηματογραφικό πείραμα από το Sensory Ethnography Lab του Χάρβαρντ («Leviathan»). Με μια κάμερα 16mm, οι σκηνοθέτες επιβιβάζονται στο τελεφερίκ που μεταφέρει τους προσκυνητές στον ιερό τόπο, και καταγράφουν τις εμπειρίες των επιβατών μέσα από 11 διαδρομές - 11 στατικά μονοπλάνα, κινηματογραφώντας απερίσπαστα την έκπληξη που προκαλεί στο βλέμμα τους το εναέριο αυτό ταξίδι, τις νοσταλγικές αναπολήσεις από την εποχή που πραγματοποιούσαν τη δύσκολη αυτή ανάβαση πεζοί, τις αυθόρμητες συζητήσεις τους ή ακόμα και τη σιωπή που ενίοτε βασιλεύει στον περιορισμένο αυτό χώρο. Ηλικιωμένοι πιστοί με παραδοσιακές ενδυμασίες, τουρίστες, ανυποψίαστα ζώα προορισμένα για θυσία και νεαροί μεταλλάδες ίπτανται πάνω από τη ζούγκλα του Νεπάλ κι εμείς γινόμαστε συνοδοιπόροι τους σε ένα άλλοτε τρυφερό, άλλοτε χιουμοριστικό κι άλλοτε στοχαστικό ταξίδι, που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Ένα sui generis installation εν κινήσει, που με τον πιο απρόσμενο τρόπο γεφυρώνει μεταξύ τους διαφορετικές κουλτούρες, γενιές αλλά και το χάσμα ανάμεσα στην αρχαία παράδοση, τις θρησκευτικές τελετουργίες και τη σύγχρονη τεχνολογία.

Στα αγγλικά & τα νεπαλέζικα με αγγλικούς υπότιτλους.