Αρχαίοι ελληνικοί μύθοι και διαχρονικές απεικονίσεις τους στην τέχνη. Μύθοι, νοήματα, προσλήψεις και απεικονίσεις.
Β' Κύκλος 5 διαλέξεων με τον Παντελή Τσάβαλο Ιστορικός Τέχνης.

Ποια είναι άραγε η σχέση ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό;
Είναι οι μύθοι φανταστικές αφηγήσεις που μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα ή μας προσδένουν αναπόδραστα στα όριά της; Που οφείλεται η δημοτικότητα των αρχαίων ελληνικών μύθων και γιατί είναι τόσο αγαπητοί, όταν έχει πια παρέλθει το θρησκευτικό και φιλοσοφικό πλαίσιο που τους δημιούργησε; Πώς μπορεί ο άνθρωπος με το γνωστό να πραγματεύεται το άγνωστο; Αν οι μύθοι μιλούν για αλήθειες, γιατί διατυπώνονται με τόσο ποικίλες και διαφορετικές παραλλαγές; Υπάρχει άραγε συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στην «παράλογη» αφήγηση του μύθου και σε έλλογες μορφές έκφρασης όπως η ιστορία και η φιλοσοφία; Είναι αντίθετος ο μύθος στον λόγο;

Το τέλος του αρχαίου κόσμου δεν έφερε και το τέλος αυτών των αφηγήσεων, οι οποίες μπορεί να εντάχθηκαν σε νέα ερμηνευτικά πλαίσια και να απέκτησαν νέες νοηματοδοτήσεις και συμβολισμούς, αλλά συνέχισαν να αποτελούν το υλικό εκείνο που πυροδότησε τη δημιουργία εξαιρετικά σημαντικών έργων από καλλιτέχνες όπως ο Πιέρο ντι Κόζιμο, ο Μιχαήλ-Άγγελος, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Καραβάτζιο, ο Ρούμπενς, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια, ο Πικάσο, ο Νταλί και πολλοί άλλοι, τα έργα των οποίων αποτελούν το εικονογραφικό υλικό αυτού του κύκλου.

Εκτός από τις εικαστικές τέχνες, οι αρχαίοι, ελληνικοί μύθοι αποτέλεσαν σημαντική πηγή έμπνευσης και για άλλες μορφές τέχνης όπως η λογοτεχνία, το θέατρο, ο χορός και η μουσική στις οποίες θα γίνουν ενδιαφέρουσες αναφορές.

Στον Α’ κύκλο αυτής της ενότητας, που είχε παρουσιαστεί τον Μάιο του 2015, έγινε εκτενής και ιδιαίτερη αναφορά στον μύθο της Μέδουσας, του Περσέα, της Ανδρομέδας και του Ναρκίσσου.

Στον Β’ κύκλο (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2015) θα γίνει μεταξύ άλλων εκτενής αναφορά στον κρητικό κύκλο και σε μυθολογικές μορφές όπως ο Θησέας, ο Μινώταυρος, η Πασιφάη, ο Μίνως, η Αριάδνη, η Φαίδρα, ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος. Η προσέγγιση των έργων ακολουθεί έναν συνδυασμό κοινωνικοιστορικής, ψυχαναλυτικής και σημειολογικής μεθοδολογίας.